Zoektocht geslaagd !!!

Lieve mensen

Na al weer 4 weken terug te zijn in Nederland nog even een verslag van de laatste belevenissen in Ghana.

(even voor de duidelijkheid als ik "we" schrijf dan bedoel ik daar mijn ouders en mij zelf mee)

Nadat we de moeder uit het ziekenhuis mee hadden genomen was het ineens allemaal anders. De verzorging van Abina nam veel tijd in beslag.En er moest altijd iemand bij haar thuis zijn of ze moest met ons mee wat niet altijd mogelijk was.Maar het was super om haar in ons huis te mogen hebben. Ze was echt een schat ondanks haar eigenaardigheden. Ze spugde zomaar op de grond we leerden haar om dat maar in een emmertje te doen.Ze gooide haar eten en graatjes botjes graag op de grond. Dus dat was na elke maaltijd vegen en dweilen. We hadden haar een keer mee genomen om iets in de stad te eten dat was een hele uitdaging. hahah de vloer zag er mooi uit toen we vertrokken. We gingen echt van haar houden.Ze vond het ook leuk dat we zongen later zong ze mee en een avond was ze zo opgewekt en begon zelf haar liedje te maken over God dat was het enige wat we konden verstaan.Ik heb het opgenomen en later door iemand laten vertalen en ze zong het volgende: God heeft jullie geroepen. Hij riep jullie bij naam.Hij heeft jullie hier gebracht en als jullie weer gaan ga dan met God. We noemen de naam van God. Om kippenvel van de krijgen.

We wilden heel graag dat als wij terug naar Nederland gingen Abina een veilige plek zou hebben om te wonen. Maar dit is niet makkelijk te vinden in Ghana. Er zijn geen speciale instanties voor mensen met een verstandelijke beperking. Daar wordt van de familie verwacht dat ze zich over hun eigen familie lid ontfermen.Maar in de praktijk zijn families hier niet toe in staat en hebben de financieële middelen ook niet en worden deze mensen aan hun lot overgelaten. Met alle gevolgen van dien.

Het was een wonder hoe snel alles ging met onze zoektocht. We hadden van een dagbesteding gehoord voor verstandelijk beperkte mensen in een katholiek klieniekje. Op de bonnefooi er naar toe gegaan.Op de valreep van sluitingstijd konden we net nog een gesprekje met een non hebben.Ik voelde me even in de film de sound of music.Haha. We lieten ons telefoon nummer achter en werden later door een andere non gebeld vooreen afspraak. Een aantal dagen later konden we komen en werden door een blanke non verwelkomt die haar uiterste best deed om een plekje voor Abina te zoeken. Heel wat telefoontjes werden gepleegd en via een hele omweg kwam ze op het idee dat er een kostschool net tegen over de klieniek was voor verstandelijk beperkte mensen om een vak te leren.Dingen die ze leren zijn schoenmaker, kapper, vloermatjes maken, sieraden ook door katholieken opgericht. Deze non belde meteen op en ze stonden open voor een gesprek. Na het weekend konden we daar terecht. Zo gezegd zo gedaan.Ook daar was een warm welkom. In het gesprek werd besloten dat Abina eerst voor een psychologische test moest in het ziekenhuis. Ook daar werd een afspraak voor gemaakt de volgden ochtend konden we daar terecht. Dit was een bijzondere ervaring. Zo anders dan in Nederland. Er kwam een diagnose uit en met die uitslag konden we terug naar de school. Abina werd aangenomen en we regelden alles. Toen kwam het moment dat we het de mevrouw vertelden die voor de bevalling voor haar zorgde. Dat viel niet in goede aarde en er ontstond een niet leuke situatie. Ondertussen was ik erg ziek geworden en voelde me ontzettend zwak. Kon deze teleurstelling niet goed verwerken emotioneel. We hadden zo ons best gedaan. En nu leek het of alles voor niets was geweest.Ze mocht gewoon niet naar de school die we voor haar gevonden hadden. Deze vrouw was echt boos. Maar liet gelukkig Abina nog bij ons.Maar de volgende ochtend om 6:30 stond ze voor onze deur en zei dat ze nu Abina mee wilde nemen.Ik probeerde dit nog te voo komen maar ze zou niet het huis verlaten zonder Abina. Ik heb Abina maar wakker gemaakt en aangekleed. Alles mee gegeven en daar ging ze dan. Met tranen afscheid van haar genomen. We waren zo van haar gaan houden. Wat zou er gaan gebeuren zou ze nog naar de school gaan. Of zou ze daar niet terecht komen. Dit was op vrijdag ochtend. Dit was de ochtend dat we Abina eigenlijk naar de school zouden brengen.We gingen die ochtend ook maar zonder haar. We hadden een gesprek met de school en ze vonden de situatie ook heel vervelend. Ze zeiden we gaan ons best doen om Abina bij ons te krijgen. We vinden haar zo leuk! We konden ook geen contact op nemen met sociale wellfare het maatschappelijk werk want deze zijn op vrijdag en in het weekend gesloten. Een spannend weekend ging voorbij waarin ik nog super ziek was. Hoofdpijn, ontzettend veel overgeven en koorts en pijn in spieren en botten. Malaria was me verteld, of dit zo is valt nog steeds niet te bewijzen. Maandag ochtend hoe ellendig en ziek me ook nog voelde naar socialel wellfare gegaan. Daar het verhaal uitgelegd daar zeiden ze dat ze hun uiterste best zouden doen om Abina op de school te krijgen. Wat waren we blij en tranen sprongen in onze ogen. Mijn ouders zijn toen de hele middag de stad in geweest om van alles te kopen dat Abina mee moest brengen na de school.

Ik ben de hele dag op pad geweest met iemand van sociale wellfare in een klein dorpje waar Abina vandaan kwam. Daar wonen 2 kinderen van Abina bij Abina's moeder.We waren daar al een paar keer op bezoek geweest. Wat een armoede. Wat een ellende. Mijn vader en ik vonden het zo erg dat we al eerder de kinderen met oma opgehaald hadden en zo in een taxi hadden gestopt. Op naar sociael wellfare om hen te laten weten hoe de situatie er bij stond. Die keer was al besloten dat de kinderen opgenomen zouden worden in een kinderhuis en dat de oma voor de rechter moest om te tekenen om de kinderen af te staan. Na heel wat uren wachten werd haar mee gedeeld dat er niet getekend kon worden omdat ze geen straatnaam en huisnummer kon doorgeven. Wat verwacht je als rechter dat er op elk huis in een primitief dorpje, sloppenwijkachtig, huisnummers op hun huizen staan! Er ging weer een tijd over heen en de dag voor ons vertrek was er nog niets gebeurd. Ik wilde koste wat het koste dit geregeld hebben voor ons vertrek naar Nederland. Dus zo ziek als ik was gingen we op pad en liepen we door het dorp in de felle zon.Het was niet zo maar geregeld want de hele familie moest in deze zaak betrokken worden. Dus om de hele familie en vooral het stamhoofd te spreken hebben we lang in de felle zon gelopen. Ik voelde me ellendig en misselijk. Pff dat was afzien, maar uiteindelijk hadden we een groot deel van de familie bij elkaar en hadden we en vergadering onder een mooie grote palmboom terwijl de kippen geiten en vieze magere katjes om ons heen liepen met lemen hutjes en krotjes als decor.De familie stemde uiteindelijk in om de kids in een kinderhuis te plaatsen. De Oma bleek altijd dronken te zijn de kinderen waren zo verwaarloost. Wonden aan hun hoofd en voeten vieze kleren en dikke buikjes. De oma is dezelfde dag nog voor de rechter geweest. Maar daarmee was het probleem nog niet opgelost want de kinderhuizen zijn vol. Dus dat was niet hen achter laten met een gerust gevoel. De kids gaan naar het kinderhuis als er weer plek is. Zucht! Wat een onrecht! En dat nog maar voor één gezin dat op ons pad kwam.

Nu nog even over onze buurkids. De kinderen die vaak bij me over de vloer komen en die gesponsord worden om naar school te kunnen. Ze hadden een aantal weken vakantie toen we er waren en kwamen gezellige dingen doen. Spelen met poppen, tekenen,kleuren, filmpje kijken met ballonnen spellen of watergevechten houden. Na de vakantie moesten ze weer naar school en mijn vader heeft weer betaald voor 3 maanden school en een warme maaltijd dankzij jullie giften is dit mogelijk gemaakt. Bedankt allen die gegeven hebben. s'Middag als ze weer uit school kwamen wilden ze graag hun huiswerk bij ons maken.Mijn vader begeleide dat een beetje en daarna konden ze nog tekenen filmpje kijken etc.

Nog een paar weetjes.

Ik heb nog een keizersnee mee mogen maken van een baby van een vriendin van mij. Weer een hele belevenis. Het was een heel ander ziekenhuis. Maar de zelfde arts.Zijn eerste reactie was .Hey, Itst you again.Hij herkende mij meteen.Ik heb mijn ogen weer uitgekeken in welke toestand hier mensen worden behandeld.De operatie instrumenten worden in de operatie kamer in afwasteiltjes met koud water op hun manier gesteraliseerd in een groen prutje.Er viel een bak met instrumenten op de grond werd opgepakt om zo weer te gebruiken. Verder werd de patiënt op brancard gelegd zonder vast gebonden te worden en de trap opgedragen voeten omhoog en hoofd naar beneden. Ik heb heel hard gegild. Moest ook wel lachen maar wat een toestand.

Een week na thuis komst kregen we een telefoontje dat Abina naar de school was gebracht door dezelfde mevrouw en dat ze het erg goed deed.Wow wat waren we dankbaar en blij. God is trouw.

Ik vertrek over een maand weer naar Ghana samen met een mevrouw die ook een hart heeft voor Afrika. Ze zal blijven voor een maand. Ik zelf weet nog niet precies hoe lang ik blijf.Ik wil graag langer blijven maar liever niet alleen. Dus bij deze een oproepje. Heb je zin om in een Afrikaans avontuur en wil je mensen in nood helpen van harte welkom. Laat het ff weten.Kunnen we kijken hoe en wat.Zou super zijn.

Heel veel dank voor jullie gebeden,belangstelling en support.

Nyaminsrauw Gods Zegen!

Liefs Klaas, Loeki en Michaela