African life

Lieve Mensen

Al weer een aantal weken voorbij gegaan na mijn laatste bericht over de veranderingen die hier in Ghana plaats vonden.

In deze weken is eerst mijn moeder erg ziek geweest door malaria een dikke week. Toen ze eindelijk was opgeknapt duurde het nog maar een paar dagen toen ik op een ochtend ontzettend duizelig wakker werd en liggend in bed al dacht dat ik om zou vallen. Een heel vreemd gevoel met een heftige hoofdpijn. Ik was te moe om te praten. Helemaal geen energie. Ik dacht ach het zal wel weer goed komen na een dag rust. Maar de dag er na was het niet veel beter. Uiteindelijk zaterdag toch maar besloten op advies naar het ziekenhuis te gaan. Ik zag het helemaal niet zitten om zo vermoeid duizelig in een taxi te moeten zitten over hobbelige zandwegen. Maar uiteindelijk zaten we dan in de taxi. Gelukkig niet zo'n lange auto rit. Pff het aanmelden bij het loket was me al te veel. Gelukkig moest je er bij zitten anders kon je niet met de receptioniste praten die een soort van papieren ponskaartje voor me maakte.. Ze zat ondertussen met haar telefoon een privé gesprek te voeren en haar knie stak boven haar bureau uit. Ze zat in een ruimte vol met papieren archief. Het leek een heel rommel zootje. Maar goed, terwijl ik wachtte op mijn ponskaartje hing ik met mijn hoofd tegen de muur. Eindelijk kon ik verder naar een klein kamertje waar mijn temperatuur werd gemeten en mijn bloeddruk. Verhoging, bloeddruk was goed. Werd nog een keer naar een ander kamertje gestuurd waar ik dan eindelijk een arts vond. Hij stelde wat vragen maar hij ging er meteen van uit dat het malaria was.Ik was niet snel tevreden met die diagnose. Dat wordt hier namelijk bijna gezegd voor elk kwaaltje. Dus ik vroeg er op in. Veel vragen gesteld en hij keek me aan van: "Nou dit is wel heel vreemd"" . Hier in de Ghanese cultuur is het heel vreemd om vragen te stellen. Alles wordt hier maar aangenomen. mensen denken zelf niet na. Dit geld voor dokters voorgangers wat ze ook zeggen het wordt meteen aangenomen.
Maar goed uiteindelijk had hij me redelijk overtuigd dat ik Malaria had en ging dan ook met medicijnen tegen malaria weer naar huis. Blij dat ik thuis was. Medicijnen braaf ingenomen. Zondag leek ik aardig op te knappen, maar maandag was erg echt erg waarin ik geen slok water binnen kon houden. Wat een ellende. Maar gelukkig had mijn voorganger een goed idee over een medicijn die ik ingenomen heb. Daarna bleef mijn eten er in. Gelukkig. Toen heeft het nog een dikke 4 dagen voordat ik meer kon doen dan op de bank hangen.

Ik had al een keer eerder over mijn buren verteld waar aardig wat kids wonen en me altijd begroeten als ik thuis kom. Sinds ik meer thuis ben heb ik vooral meer contact gekregen met een van de gezinnen die daar wonen. Door de kids kreeg ik contact met de moeder die even oud als mij blijkt te zijn. Ze heeft 3 kids een zoon van 9. Een dochtertje van 4 en dan nog een zoontje van 8 maanden. De vader is overdag veel weg om te werken. Ze leven als gezin in een kamertje van 3 en half bij 3 en een half. Geen keuken geen wc en douche. Geen stromend water. Al van af het begin dat ik daar woonde ontdekte ik dat de kinderen niet naar school gingen. Ik vroeg daar wel eens naar en dan werd er eerst van allemaal redeenn bedacht waarom niet, maar het beek al snel dat er geen geld was om de kinderen naar school te brengen. Af en toe ging de oudste nog wel eens. De moeder had al aangeboden om mijn was te doen waarvoor ik haar een klein bedrag gaf om een klein beetje meer geld te hebben om haar gezin eten te geven. Maar nu kwamen we op het idee om haar onze was te laten doen en dan te zorgen dat ze dat zou verdienen om haar jongste dochter naar school te kunnen doen. Hier was ze ontzettend blij mee.
Op een middag kwam de moeder de schone was brengen en vertelde ons het volgende: De opa van Martina, zo heet het dochtertje, vroeg aan Martina: "Martina waarom val je de blanke vrouw zo lastig? Toen had Martina geantwoord omdat de blanke vrouw speciaal voor mij daar is komen wonen.

Toen we onderzochten hoe hoog de school fees waren kwamen we er achter dat dit eigenlijk onmogelijk is om te betalen. Om een kind in te schrijven plus extra kosten voor uniform, onderwijsmateriaal, ouderbijdragen plus dat je per 3 maanden een vast bedrag betaalt kom je op 160 euro voor de eerste 3 maanden per kind. Dan kijkend naar het inkomen van het gezin is 120 euro per maand. Dit is dus onmogelijk als je 2 kinderen in wil laten schrijven.Het zijn zulke bijzondere inteliligente kids. Ze moeten echt naar school. Maar na heel wat gesprekken met de ouders en gerekend en gebeden te hebben, besloten we in vertrouwen dat God zal voorzien de kinderen morgen naar school te brengen.

Verder gebeden voor open deuren wat te kunnen gaan doen. Ik heb wel ideeën maar nog geen open deuren. Ik loop de laatste tijd ontzettend tegen de Ghanese cultuur aan en samen werken is ontzettend moeilijk met een Ghanees. Afspraken maken en je er aan houden kennen, ze niet.Verantwoordelijkheid nemen overzich zelf en de taken die op hen liggen nemen ze niet. Ze nemen alles zo als het komt en het lijkt er op dat ze niet vooruit willen gaan. Het woord sorry wordt snel uitgesproken maar ze zijn niet van plan dit daarna te veranderen en doen het zelfde een dag later gewoon weer. Er wordt veel beloofd maar niet gedaan. Hun ja is geen ja een nee is geen nee. Je kunt niet samen aan iets bouwen om ergens voor te gaan. Passie en motivatie ontbreekt er vaak. Hebben ze nooit geleerd. Het is nu niet dat ik alle negatieve dingen van de Ghanese cultuur hier wil openbaren maar het is een hele uitdaging om hier iets te starten of binnen een organisatie te werken waar je niet achter de werkwijze staat dus dit is een hele zoektocht naar Gods plan en wil en waar ik geduld moet hebben met de Ghanezen.


Hallo allemaal,

Leuk al die reacties op het verhaal van Klaas. Fijn weer wat van jullie te horen. We hebben wel moeten wennen aan het leven hier. De eerste weken moest de huishouding een beetje aangepast worden borden en een schaar enz. Met de taxi naar het centrum duurt ruim een half uur. Geen supermarkt allemaal verkoopsters aan de kant van de weg soms met 10 uien of waterzakjes op hun hoofd enz. We moesten vaak heen en weer want dan misten we weer wat.Ook had M. toen nog internet op kantoor maar wij hadden nog niet zo veel te vertellen. Daarna moesten we naar de stad om beltegoed en internet. wel 4 x geweest of nog vaker. Ik was bekaf toen ik malaria kreeg en blij dat ik kon uitrusten met overgeven en diarree. dat duurde 6 dagen. Klaas naar de apotheek. Er lag iemand achter de balie te slapen en iemand op een stoel. Ze werden na 3x roepen pas wakker en moesten gewoon bijkomen. Toen de beste tabletten uitgezocht en klaas moest 60 euro cent betalen. 1 tablet was voldoende.
Dus toch goed wakker.
Toen Michaëla ziek was moesten Klaas en ik samen naar de stad om eten te kopen. We hebben alles gekregen waarschijnlijk niet genoeg afgedongen maar we hadden eten. Het koste wel 2 uur. Het eten koken kost veel tijd de gasfles heeft weinig druk. We zitten vaak zonder stroom ' s avonds en zondag was de hele dag de stroom eraf. Dan zijn de koelkast en het vriesvakje ook uit. Het water is warm. Het huis en wij ook echt meer dan 36 graden overal want de ventilators aan het plafond in iedere kamer doen het dan ook niet, Alles plakt. Naar buiten kun je ook niet want dat is te warm in de schemer steken de insecten en de deur kan niet open want dan eten die muskito's je op. En we hebben het hier erg naar de zin. Het lijkt wel een klaagzang als ik dit zo terug lees maar dat is niet. We hebben ook al 7 week geen water. En als het komt komt het met een klein stroompje en dan druppelt de 200 liter emmer langzaam vol het is nu 3x 's nachts geweest dat er water kwam. KLaas is een x 3 uur wakker gebleven om het op te vangen en ik ook een keer. Lang leve de vakantie.Klaas haalt nu water uit de put bij de buren voor het douchen met een emmertje (al de weken dat we hier zij nog nooit kunnen douchen) en voor de handwas want ondergoed mag een ander niet zien ook niet op de waslijn. We drinken water uit plastic zakjes van een halve liter. We gebruiken ze ook om groente te wassen. We hebben nog een heleboel plannen maar hier gaat heel vaak iets niet door. Dus we vertellen later verder.
We zijn met de pastor (met zij Nederlandse bus) naar Kakum geweest. 120 kilometer. We gingen eten halen in Hans cottage. Daar waren krokodillen die zwommen rond en onder het restaurant. Later in het oerwoud moesten we over 7 touwbruggen hoog boven het oerwoud uit.
Het was een leuke gezellige dag. we kwamen er Nederlanders tegen en een van de meisjes was vrijwilliger en haar ouders waren ook bij haar op bezoek. Best leuk na 5 week weer nederlands te praten Toen we ziek waren kwam de pastor ons regelmatig bezoeken en voor ons bidden. Om half 9 zondags l beginnen we met de kerk dienst, afgelopen zondag regende het. Iedereen kwam te laat. Zelfs om half 11 nog. Ze vonden dit een zware tijd. Ook de twee die door michaela in huis genomen zijn gaan rustig een uur of 2 later naar hun werk. het is een interessante cultuur.

we wensen julliie Gods zegen en heel mooi lente weer. We zien uit naar jullie reacties. Liefs Michaéla en Klaas en Loeki.