Ghana reis Klaas en Loeki

Lieve familie,vrienden en belangstellenden'

Toen we vertrokken zeiden we dat jullie ons zouden kunnen volgen via de site van Michaëla. Inmiddels zijn er bijna 5 weken verstreken, want zelfs in Ghana gaat de tijd snel. We zullen in vogelvlucht even enkele van onze belevenissen vertellen. Nadat Rianne en Ellen ons naar Schiphol hadden gebracht, moesten we nog door de douane, die ontdate dat we een stuk kaas in de gitaarhoes hadden "verstopt". Toen we hem vertelden wat de reden was, zei hij : "Wat een klein stukje". (1 kg) De reis verliep voorspoedig en om 22.0 0uur arriveerden we in Accra, waar we warm (36 graden) welkom werden geheten door Michaëla en haar voorganger. Na 3 uren over hobbelige "wegen geraced"te hebben, kwamen we in Takoradi.
Na een korte nachtrust deden we het donderdag rustig aan.
We moesten vrijdag al vroeg op Michaëla haar kantoor zijn, want we zouden de 3 meisjes, die elk weekend bij haar kwamen, ophalen.
Eerst om 18.10 uur kregen we toestemming ze op te halen.
Dat betekende nog 2 keer anderhalf uur reizen met de taxi.
We hadden een heerlijk weekend met de kinderen, samen met de kinderen van de buren.
's Zondags met z'n allen naar de kerk waar de twee jongste kinderen al snel tegen Michaëla aan in slaap vielen; prachtig gezicht!
Na de kerkdienst en het eten moesten we ons al weer snel klaar maken om de kinderen terug te brengen.Het laatste stuk moesten we lopen en hoe dichter we bij het weeshuis kwamen, des te trager gingen ze lopen.
Binnen rolden dikke tranen over de wangen van et oudste meisje !
's Maandags het hele huis schoongemaakt.
Dinsdagmorgen vroeg naar kantoor om schoolgeld voor de kinderen naar een school te brengen. De hele dag gewacht en 's avonds bleek, dat het schoolgeld was besteed om het internet gebruik te kunnen betalen!
Al met al heel frustrerend.
Vrijdag (12-4) heb ik (Klaas) met Michaëla de school (zonder geld) bezocht.
We werden in het kantoor van de headmaster ontvangen. Aan de muur hingen de namen van alle leerkrachten met daarachter allemaal gekeurde stippen, die aangaven of de leerkrachten te laat of helemaal nie waren gekomen. Volgens de directeur was hier helemaal niks tegen te doen
Toen ik hem vertelde dat ik in de 42 jaar dat ik voor de klas had gestaan mij 1 keer had verslapen, viel zijn mond open van verbazing.
Bij het rondgaan over het schoolterrein, vertelde hij dit aan alle groepen leerkrachten, die me aankeken alsof ik van een andere planeet kwam.
Ik vroeg hen of ze genoten van hun vak. Ze haalden meewarig hun schouders op. ook zag ik een leerkracht met een Spaans riet en vroeg of er nog mee werd geslagen. "Natuurlijk", was het antwoord.
Wat een verschil met het onderwijs in Nederland!!!.
Ondertussen speelde ook wat Michaëla in haar website beschrijt; een voor haar niet gemakkelijke periode en we bidden en zien uit naar wat God voor nieuwe uitdagingen gaat geven.
Een buurvrouw die ons een lift gaf, vertelde dat er achter haar huis een opvanghuis was voor mensen met psychische problemen.
2 dagen later deze mensen opgezocht en geschrokken van de erbarmelijke situatie waarin ze verkeerden; 50 personen werden verzorgd door een oudere vrouw. Ze hadden de beschikking over 2 'slaapkamers" met China matten, waar een dertig personen konden slapen. De rest sliep op de veranda of buiten op of onder tafels.
Een week later kregen we bezoek van Marcel uit Nederland, die ook met zulke mensen had gewerkt en hij wilde er wel graag even kijken; het bezoek raakte ons allen diep.
Nadat hij en zijn Ghanese vriend de nacht bij ons hadden doorgebracht, stelde Marcel voor vertrek voor om eerst nog naar het huis met patiéten te gaan en hen te trakteren. We besloten frisdrank en kauwgum te brengen. Het werd een onvergetelijke gebeurtenis, zoveel blijde gezichten en toen we vertrokken zei de leidster: "Moge God jullie zegenen met nog meer geld, zodat je vaker kunt komen"!.
Ondertussen naderde de datum van mijn verjaardag en moesten we daar voorbereidingen voor gaan maken.
Er zouden rond de 20 personen zijn en vooraf hadden we al besloten dat we oer-Hollandse snert zouden koken ( Ghanezen zijn gewend een maaltijd te krijgen bij een verjaardag).
Een pan gekocht van ruim 10 liter en Loeki is heel druk geweest met het koken van deze hoeveelheid snert. Het smaakte hen op 1 na voortreffelijk en tijdens de maaltijd kon je herhaaldelijk het woord "nice"horen. Er was weinig over nadat 14 volwassen en 5 kinderen er van hadden gegeten.
Ik had een Ghanees "kostuum"en Loeki een Ghanese jurk laten maken.
In de kerk werd ik gezegend en toegezongen en hebben we met z'n drieën een Nederlands lied gezongen.
Al met al een heel bijzondere verjaardag en bedankt voor alle felicitatie-mails die ik mocht ontvangen.
Bedankt voor al het meeleven en gebeden, ook wat betreft de toekomst van Michaëla.

Een hartelijke groet en Gods zegen van Loeki, Michaela en Klaas