Takoradi

Hey lieverds

Even een berichtje van mij.

Het is al weer een week geleden dat ik van Accra met de bus naar Takoradi zou vertrekken, nou uiteindelijk konden we gelukkig een auto lenen en zijn we richting Takoradi gegaan. De rit duurde 5 uur. Dus het was al lang donker toen we aankwamen. Ik mag voor een tijdje bij een tante vana Rita logeren. Rita een meisje dat op kantoor van Jomelos werkt.

Dinsdag kennis maken met de rest van de staff op kantoor van Jomelos. Oh dit is trouwens de website van de organisatie waar ik werk. www. jomelos.org. check it out.

Ik voelde me ontzettend welkom en was meteen alsof ik ze al lang kende. Meteen met 2 staff leden naar een school ergens in een dropje waar 40 kids uit de organisatie naar toe gaan die ondersteund worden. Heel gaaf ze te ontmoeten. Natuurlijk met zijn allen op de foto. En iedereen rende achter me aan en ze zeiden: Broenie, broenie. wat blanke in het Ghanees betekend.
Wow was een super ervaring.

Woensdag naar het land geweest waar het kinderhuis gebouwd gaat worden. Groot stuk grond wat al meer dan 3 jaar in het bezit is van Jomelos maar waar nog nooit gestart is met de bouw van het kinderhuis. Maar nu gaat het dan eindelijk gebeuren, ook al moet er nog een heel groot wonder gebeuren financieel. Maar daar heb God vaker wonderen in zien doen dus ik zie uit naar de manier waarop Hij het nu gaat doen.Na het bekijken van het land zijn we naar een ander schooltje geweest waar 3 meisjes naar toe gaan uit de organisatie. we kwamen kijken hoe het met ze ging. Het blijkt dat ze geen goede plek hebben en de gene die voor ze zou moeten zorgen niet voor ze zorgd. Geen schone kleren, worden niet gewassen en krijgen bijna geen eten.Ik kon wel huilen. Het jongste meisje kroop bij me op schoot en lied me niet meer los. De 2 andere meisjes wilden ook graag bij me zijn maar zeiden geen woord. Blijkt dat ze nooit praten, uit angst. pfff vond het moeilijk om ze daar achter te laten. Maar God sprak de volgende dag tot me.

Donderdag. Ja jullie zullen wel het apart vinden, maar ja ik het de teamvergadering geleid. Ging super goed. super leuk team. Kan ontzettend met ze lachen. Alleen een oude man is niet voor uit te branden. Ik heb dus al wat aanvaringkjes met hem gehad. Maar het zal wel goed komen. Haha. Sochtends ook nog op bezoek geweest bij een andere school waar ze net pauze hadden wow ik werd bedolven onder kinderhandjes en ze renden allemaal achter me aan als of ik de koningin was. 100 kinderen achter je aan ongelovelijk maar super leuk.

Smiddags werd ik ineens ziek, duizelig, misselijk, super zwak koorts opgezwollen voeten zo dik als een olifant. Naar huis en rusten. Slapen, ook de volgende dag thuis gebeleven.

Tijd om dingen te verwerken,te bidden enz.
De ellende de verschrikkelijke situatie, omstandigheden overweldigde me die dag. Tranen. En God sprak tot me wat ik als schreef. Ik heb je speciaal voor deze 3 meisjes hier gebracht. Ik wil dat je spreekt voor de gene die niet kunnen speken. Ik wist dat God van me vroeg op deze meisjes in huis te nemen en voor ze te zorgen en ze liefde te geven. Ik wist dat ik hier voor moest gaan vechten met de directeur maar ik had het er voor over. Ik wist dit is wat ik moet doen.

De volgende dag werd ik naar een mooi huis gebracht en de directeur lied me eenkamer zien. Hij vroeg of ik het mooi vond Hij zei wil je hier voor een jaar wonen. Ik zei ik vind het mooi maar ik weet dat God gesproken over iets anders. Maar tot die tijd zou ik daar gaan women. Dus ben zaterdag naar die kamer verhuisd.

Daarna kon ik eindelijk met de directeur spreken over wat God me had gevraagt. Zo dit was inderdaad even een heftig gesprek, maar uiteindelijk stemde hij toe. De meisjes komen meteen bij me wonen als we een huisje, appartent hebben gevonden.Bid mee dat dit snel zal gebeuren deze meisjes moeten snel uit deze situatie. Wow ik ben echt gelukkig als die dag aanbreekt.

Zaterdag zijn we met de bus naar Accra gegaan voor 2 nachten om gisteren de directeur naar het vliegveld te brengen. Oh wat heb ik gelachen met Rita in de bus kwam niet meer bij en zei ook niet. Oh ik ben zo geblessed met een vriendin als haar super.

Vandaag om half 6 opgestaan om op tijd de bus naar Takoradi te nemen. Pff maar voordat we eindelijk onze bus rit zouden beginnen was het al 9:10 ongelovelijk hoe lang het duurde en kwam pas om 14:00 aan in Takoradi. Maar we hebben ontzettend gelachen in de bus.

Waar ik onzettend aan moet wennen is dat ze hier van sochtends 8:00 tot en met 20:00 op kantoor zitten. En het erge van alles is dat ze niet eten en niet drinken. Hier heb ik meteen verandering in gebracht de eerste meeting. We starten om 08:00 houden een half uur tijd met God samen bidden en aanbidden. dan aan het werk. Ik heb ze verplicht van 12:00-13:00 pauze te houden en te eten en te drinken. Eten weet ik nog niet of dat echt gaat lukken maar pauze en break zal moeten. Sochtends werkt iedereen voor Jomelos of op kantoor of op bezoek bij de kids. En smiddags werkt idereen 6 uur voor een bedrijf waar ze geld mee verdienem voor de organisatie maar daar verdienen ze zelf niets mee. Het enige wat ze krijgen paar maand is 100 euro. Daar moeten ze van leven en zelfs rita moet daar samen met haar moeder en broertje van leven. Ongelovelijk.


Verder leren ze me Fanty de locale taal die hier in Takoradi en omgeving gesproken wordt. Het is aardig moeilijk, maar super leuk te leren.

En waar ik aan moet wennen is dat er altijd en overal muziek, geluid is er is nooit een moment van rust. je zult het geloven of niet maar ik verlang naar rust en stilte.

Ik geniet. Hoe is het met jullie?
Heel veel liefs en dikke knuffel.

Michaela